تحلیلی بر روشنفکری در ایران1

ادامه مطلب

نکته همه گیر و عجیب این است که مثبت اندیشان و کسانی که به ارائه راه حل مناسب اعتقاد دارند و آن ها که داستان های زیبا و امیدوار کننده می گویند را فردی ساده لوح و بی درد و شاید کمی شیرین عقل می دانستند .این نوع بر خورد با سیاه گویان و سپید اندیشان اثر فلج کننده و سختی در جامعه دارد. یعنی مردم فقط انبار دردها و رنج ها را زیر و رو کنند  و هرگز بدنبال راه حل و رفع مشکل از طریق اندیشه و تفکر نباشند مردم نا امیدی که از فرط غصه و عصبانیت طالب مرگ دیگران و درشرایطی مرگ خود باشند. لطفا بیندیشید چگونه کسی که به مرگ می اندیشد می تواند ،مبدع و مبشر راه زندگی و نشاط و موفقیت باشد.چگونه مغز جوانان  را مسموم می کردند که او تشخیص نمی داد با تفکر به مرگ ونابودی فقط خشونت و مرگ ونابودی رشد می کند نه رشد و شادمانی و اندیشه ورزی آن جوان با کدام علم وتجربه می دانست که تنها راه نجات یک جامعه فقط مرگ است و رهروان راه های دیگر همگی شکست قطعی خورده اند.او چگونه تسلیم القائات مرشد و مربی و ....می شد و جان خودش را در اختیار تفکرات مسموم و کشنده قرار می داد. بله بیشترِ زمینه ، در افکار جوانان و احساس بن بست در زندگی، ناشی از همین سیاه نمائی ها و سیاه کاری ها، بود.یکی دیگر از عوامل سیاه بینی مردم  آمادگی ذهنی ایشان، در قبول مصیبت ها و ظلم ها و بیماری ها و انواع دردهای دیگر بود...در جامعه ما آئین شادی بسیار کم بود و بسیاری از مذهبی ها عید نوروز را جشن نمی گرفتند (مثل حالا) ومردم عادی هم به مناسبات نیمه شاد مذهبی التفاتی نداشتند.و اصولا شادی  تقبیح شده بود.  خندیدنِ با صدا، دون شان مردان بوده و بطور کلی برای خانم ها ممنوع بود. تکرار آئین عزا داری و شرح اتفاقات خون آلود و خشن و بی رحمانه طی دو ماه در سال و اختراع انواع روشها برای ایجاد احساس نفرت و کینه در دل ها  و بخصوص خواندن اشعار غم انگیز و خون آلود و ارائه ندادن سندِ معتبر، برای این خشونت و خونریزی و عادت کردن مردم، به شنیدن و تفکر نکردن، خودش ارائه مطالب سیاه را برای نویسندگان و گویندگان آسان ومیسر کرده بود. سیاه بینی مردم ناشی از فقر و بدبختی و بیماری خودشان نبود. آن ها تحت تاثیر رگبار مسلسل روشنفکران واسلحه مداحان وروضه خوان ها قرار داشته و دارند و امیدوارم روزی برسد که مردم ایران به راه شاد زیستن و دریافت مواهب جهان هستی با شادی آشنا شوند. زندگی شاد هنر می خواهد.

ادامه دارد