بدنبال محمل چنان زار گریم
که از گریه ام ناقه در گل نشیند
--------------------
از این گونه ابیات در شعر و ادبیات ما بی نهایت است به همین قدر کفایت کردم تا
حوصله خواننده عزیز سرنرودتمام اشعار فوق در یک چیز مشترک هستند. تمام آن ها
غلو همراه با دروغ هستند.بله زمانی که بزرگانی مثل این شعرای مذکور توانسته اند
به این راحتی دروغ بگویند و مردم هم قرن هاست که به این موضوع اعتراض ندارند
چگونه می توانیم امیدوار باشیم بتوانیم براحتی ریشه دروغ در این جامعه را ازبین ببریم.
شاید چند روایت را شنیده باشید که عکس بعضی ها در ماه هست و یا شخصی در
زمان تولد یا....گفته----واقعا با ریشه های قوی غلو ودروغ درجامعه ما قبول کردن
این مطالب به آسانی امکان پذیر است. دروغ در این جامعه نهادینه شده و محکم تراز
هر عقیده و باوری در سلول های مغز ما جای گرفته است. ای کاش می توانستیم تمام
کتب شعر و ادبیات فارسی را از دسترس عموم دور نگه داریم و طرح نو در اندازیم—
البته این کتاب ها در اختیار محققین و پژوهشگران و بزرگان قرار بگیرد ولی از دسترس
جوانان بطور کامل دور شود.ما باید یاد بگیریم---باور کنیم---بکار ببندیم---تبلیغ کنیم---
-ایستادگی کنیم در فهم این موضوع که(((دروغ زشت و ناپسند)))است و فرقی ندارد چه
کسی این دروغ را گفته و یامی گوید. دروغ گوئی حافظ زشت و ناپسند است همان طوری
که دروغ گوئی اسدی توسی و بقیه شعرا مهم اینست که ما به یقین برسیم که دروغ بد
است وبدترش هم اینست که بزرگان شعر و ادب و مذهب دروغ گو باشند. دروغ در یک
شعر و بیت بسیار زیبا مضرتر و مخربتر است تا در یک کلام و نوشته معمولی. باید
ایمان بیاوریم که دروغ گفتن توسط مولوی نابود کننده است . دروغ را چه بگوئیم چه
بنویسیم چه در رادیو بگوئیم چه بالای منبر و چه هر تریبونی کار زشت و ناشایستی انجام
داده ایم البته گناه شنوندگان دروغ هم بسیار مهم است. اگرشنوندگان یاد بگیرند که در
مقابل سخنان دروغ ازخود مقاومت نشان بدهند.مچ شخص دروغ گو را بگیرند و در مورد
سخنرانی ها در مساجد که ...
ادامه دارد