اداکه مطلب
لازم به توضیح است منظور من داشتن آمار در باره موارد فوق نیست. بلکه این موضوعاتی است که می تواند مواد اولیه تفکر باشد. و بجای این که الکی به بزرگ ترین خیابان ببالیم. به سایر موارد مربوطه، فقط بیندیشیم. در فرهنگ کشاورزی سرزمین ما، دیگر به ((بزرگ)) و((تر))
و(( ترین)) کشور و قاره و شهر و دیار و حتی کره زمین، بسنده نکرده اند. و بدنبال انتخاب بزرگ ترین ها در آسمانها و بطور کلی جهان هستند.
.در این فرهنگ یک حضرت وجود دارد. که بزرگ ترین – بزرگ ترین هاست---مورد مشورت خدا قرار می گیرد. و ده ها اعمال محیر العقول انجام می دهد. فرهنگ کشاورزی تنها فرهنگی است. که می تواند چنین اعتقاداتی را تحمل کرده و حتی رشد بدهد. من در این جا به
اندازه های آن حضرت کاری ندارم..روی سخن من با پرستندگان ایشان است. که گاهی مراتبی در رابطه با ایشان انجام می شود. که نه در مورد رسول خدا انجام شد. و نه حتی در مورد خداوند عالم انجام می گیرد...در فرهنگ کشاورزی اصولا تفکر انتقادی و سئوال وجود
ندارد. اگر کسی از سردمداران فرهنگ کشاورزی، سئوالی خارج از قواره فهم و درک آن بزرگ بپرسد. بلادرنگ به کفر و زندقه و ارتداد متهم شده .و در پاره ائی از موارد سئوال کننده صرفا بخاطر یک سئوال، جان خود را از دست داده است.داشتن اعتقاد به باورهای جمعی اجباری بوده. و این طور بنظر بزرگان این فرهنگ می رسد. که این باورها و اعتقادات، دیکته اصل خود خدای عالم است. و رد خور ندارد.در فرهنگ کشاورزی ساز و کاری، برای نظارت به عملکرد ها وجود ندارد. و صرفا مشهور بودن به داشتن اعتقادات جمعی، کفایت می کند.هیچ معیار تعریف شده و......بررسی شده و دارای مجوز از طرف اندیشمندان جهان، در فرهنگ کشاورزی مشاهده نمی شود. بزرگان و سردمداران وحاکمان این فرهنگ، به شدت در برابر انتقادات عکس العمل نشان داده و هنوز هم ما شاهد این گونه عکس العملها، هستیم.در فرهنگ کشاورزی خدا از بالا به پائین خدائی می کند.خدائی ی از بالا به پائین به این صورت است که فرضا، خدای آقای وزیر خیلی، خدا تر، از خدای آقای معاون ایشان است. و همین طور می توانید خدای بالاتر از خدایِ وزیر و یا پائین تر از خدای وزیر....
ادامه دارد
ادامه مطلب
و همچنین مسئولین و حکومتیان هم، ارزش واقعی علم آمار را، درک نمی کنند .کشور نیاز به افراد فوق تخصص آمار. و امانت دار و مصلح دارد. و تا کشور به مرحله بلوغ آماری و زمان بهره برداری درست از آمارها، برسد .حداقل به ده سال زمان، نیاز است.فرد فرد ملت باید بشنود و بفهمد و یقین داشته باشد. که اطلاعات فردی او و در نتیجه اطلاعات حاصل از افراد ملت، بعنوان یک سرمایه بزرگ، می تواند. مشکل گشای بسیاری از امور، باشد.در برنامه ها و فیلمها و سریالها، باید به نوعی به گسترش و همگانی کردن آمار و ایجاد امنیت در ملت، مسائل از جنبه های مختلف مطرح شده. و نمایش داده شوند.ما باید بفهمیم که اطلاعات ما در محدوده یک نفر و یا صد نفر و یا حداکثر یک شهر، چندان کارکردی ندارد .ولی همین اطلاعات در سطح کشور و ملیونی، دارای ارزش زیادی هست.برنامه ریزان کلان. باید با ابداع روشهای جدید. و قابل اعتماد. ضمن جلب اعتماد تک تک مردم، بتوانند .بهر شکل به اطلاعات و آمار درست و قابل اتکا، دست پیدا کنند.هزینه در باره جمع آوری اطلاعات مفید و کارساز و بخصوص در سطح کلان، در حقیقت هزینه نیست بلکه یک سرمایه بزرگ و الزامی هست.برنامه ریزان به راحتی تسلیم آمارهای موجود. و امارهای تقریبی و یا غیر علمی، نشوند .و متخصصین دلسوز. همواره جهت تنظیم سئوالات و موارد مورد نیاز، کار کنند .و راه های جلب اعتماد مردم. و در اختیار گذاشتن موارد مورد نیاز را پیدا کنند.در اعلام نتایج حاصل از اجرای آمارهای درست، زیاد عجله نکنند. و توقع مردم را حداقل تا ده سال بالا نبرند. و دائما در جهت تدوین آئین نامه ها و روشهای جمع آوری آمارهای درست، فعالیت خسته گی ناپذیر داشته باشند.امارهای موجود در سطح کلان....
ادامه دارد